شکی نیست که بسیاری از پستانداران خودارضایی می کنند چون شانس بیشتری برای تنازع بقا ایجاد می‌کند. «خودارضایی» باعث می‌شود اسپرم‌های تازه‌تر و سالم‌تر، جایگزین مجموعه کهنه و آسیب‌دیدهِ اسپرم‌ها شوند. کاری که شانس داشتن فرزند سالم‌تر را زیاد‌تر می‌کند.
حیوانات نر در فصل جفت‌گیری بر تعداد «خودارضایی» شان می‌افزایند چون می‌خواهند توانایی‌های جنسی خود را در برابر زوجی که قصد آمیزش با آنها را دارند یا حتی در برابر رقیب‌های خودشان، به نمایش بگذارند.
محققین معتقدند خودارضایی برای جلوگیری از بیماری‌های عفونی در حیوانات نیز کاربرد دارد، برای مثال به رفتار سنجاب ماده اشاره می کنند. جنس مونث سنجاب در طول دوره بسیار کوتاه آماده بودن تخمکش، سعی می کند بیشترین اسپرم مذکر را دریافت کند تا شانس حاملگی شان حتمی شود. به همین دلیل، در طی فرصت خیلی کوتاه، با همه سنجاب های مذکر در اطرافش، آمیزش خواهد داشت.
جنس مذکر این گروه، ناگزیر است بعد از رابطه با سنجاب ماده به خودارضایی متوسل شود چون بر طبق عادت، متوجه شده است در حین خودارضایی می‌تواند از طریق خاصیتِ ضدعفونی بزاق دهان خودش، از انتقال عفونت‌های مقاربتی سنجاب‌های مذکر دیگر، جلوگیری کند.
بی تردید، این حق هر انسانی است که در باره این عمل، تصمیم شخصی بگیرد و یک قانون کلی وجود ندارد که همه باید این کار را بکنند. مهم این است که بدانیم خودارضایی، یک عمل ساده و طبیعی است و بیش از 85 درصد بشر آن را در طول زندگی تجربه می کند.
از دیرباز، نکوهش‌های اخلاقی، سایه گناه و شرم را روی رفتار طبیعی «خودارضایی جنسی» گسترانده است، اما واقعیت این است که تقریباً هیچ جامعه بشری با وجود مراقبت‌ها و حتی تهدیدات جدی، نتوانسته است قانونی را تهیه کند که رفتار طبیعی «خودارضایی» را تقلیل دهد.
0 نظرات شما